diumenge, 26 d’octubre del 2014

Eh tú, sí... tú!



Te estoy hablando a ti. Exacto. No le des a la ruedecita del ratón a ver cuanto de largo es el texto; quiero ser breve ya que mi primer objetivo es que me leas, el segundo que disfrutes haciéndolo, y el tercero aconsejarte o iluminarte en todo lo que pueda. Estamos juntos en esto ¿no? Yo te escribo y tú me lees quiero decir, y un día seré yo quien te lea a ti.



Quiero inspirarte: hacer que te veas reflejado en un espejo, si puede ser sonriendo, y que te descubras a ti mismo. No voy a contar mis historietas del Llombai, por ahora, esos divertidos momentos los dejaremos para otro día. Yo quiero inspirarte como me inspiraron a mi.



No sé cual será tu situación. Puede que seas muy maduro y ya tengas claro tu futuro cuando venga el día de mañana; o igual eres de esos como "El Jóker" que les gusta improvisar sobre la marcha y ser un agente del caos. Las dos están bien o mal, pero un día, de repente y sin avisar, como el mosquito que te pica en verano, te empezarán a rondar preguntas raras sobre tu cabeza. Y no me refiero a que estudiar, si no a como quieres ser como persona y que es lo que te hará disfrutar y sentirte orgulloso de ti mismo. A todo el mundo le llega, a algunos con 13 años y otros con 70; a mi fue a los 19.



Te daré una buena noticia: no hace falta que busques las respuestas en el exterior porqué esas llaves las tienes tú, y puedes abrir la puerta día tras día. Como dijo un escritor al que yo venero, "No basta con ser como somos. Tenemos muchas versiones y hay una que da lo mejor posible de nosotros mismos, pero para alcanzarla tienes que saber quien eres y como eres." Pues este es el consejo que yo te doy: si esas preguntas, consciente o subconscientemente, te silvan al oído, es el momento de buscar tu mejor versión, de saber quién eres y cómo eres, y es más fácil de lo que crees aunque haya mil y una versiones de ti mismo que aún no conoces. Decide cambiar, o simplemente mejorar, pero progresa día a día para encontrar esa tecla mágica que te haga radiar; y si no te gusta lo que ves en ese espejo, te digo "HOY ES EL PRIMER DÍA DEL RESTO DE TU VIDA." Reinicia, y a seguir mejorando, cambiando y encontrarte a ti mismo. Si te planteas de esta forma las preguntas de las que te he hablado, estoy seguro de que te irá tan bien como me está yendo a mi.



Te diré una última cosa. Esta vida es seria, golpea muy fuerte y no es como un Mario Bross con flores y vidas-bonus; pero no te la tomes como algo personal y sonríele cada vez que te empuja, porqué sabes que en nada te vas a levantar para seguir subido en ella. Disfrútala.



Muchas gracias por haberme leído y dado la oportunidad y responsabilidad de expresarme. Más adelante contaré mis aventuras por ese amado instituto, agradeciendo a todo aquel que merece más que palabras, e intentando ayudarte o prevenirte a tiempo.



Un gran abrazo amigo mío

dijous, 23 d’octubre del 2014

A PER L'OBJECTIU, COM SIGA



Hola, sóc Adrián i estic estudiant medicina a la UV. Escric ací per col·laborar amb aquest projecte tan ambiciós ideat per Aureli. Realment no sé molt bé que escriure però ho vaig a intentar. 


Per als de segon de batxillerat

No estigueu tan cagats. És cert que el selectiu aplega de seguida, el curs es passa volant i tot això que ja us han dit, i us diran i us tornaran a dir... fins que acabeu farts del selectiu abans de desembre. Malgrat tot això, en lloc d’estar preocupats per eixos exàmens (que al cap i a la fi són uns exàmens més que quan passen pensareu “i jo ho he passat tan malament per açò?”) el que heu de fer és aprofitar el temps perquè si tot va al dia tot pot eixir bé, i certes coses ajuden a dur-ho al dia, com per exemple fer els comentaris, no deixar-s’ho tot per al final... Però també us aneu a fartar de sentir açò, simplement no paciència.

El que heu de tindre clar és el que voleu fer i estar disposats a aconseguir-ho.  Un mal dia el té qualsevol i no per això ha d’eixir tot malament, ni tampoc per un mal examen.  En el meu cas vaig estar des de primer de batxillerat “cagat” perquè la pressió per les notes era alta, però l’únic que podia fer era ficar-me una meta i anar a per ella perquè si ja anem amb la idea que per molt que ens esforcem no aconseguirem res o pensem que on volem arribar és molt difícil aleshores ens estem ficant dificultats a nosaltres mateixos.

Una altra cosa important és que tots els camins condueixen a Roma diuen. És a dir, no hi ha oportunitats úniques, sinó que hi ha més maneres d’arribar a la nostra meta. Per exemple, a la meua classe, hi ha gent que ha arribat a medicina de moltes maneres: gent que ha fet infermeria i després d’acabar la carrera ha començat medicina, gent que ha entrat per un mòdul, persones majors, etc. Totes volien arribar a medicina siga com siga i ho han aconseguit, i açò va tant per als de segon de batxillerat, com als de primer, com als de l’ESO: BATXILLERAT NO ÉS L’ÚNICA VIA! Potser és la ràpida, però hi ha més i a l’hora d’arribar a una meta és important tindre-ho en compte. 


Per als futurs estudiants de medicina

Perquè un feu una idea, les assignatures de primer curs són Anatomia General (aparell locomotor, vascularització, innervació...), Anatomia dels aparells i sistemes, Fisiologia General, Fisiologia Mèdica I, Biologia, Bioquímica i biologia molecular, Embriologia, Histologia, Comunicació (crec que és aprendre el tracte amb pacients, però no ho sé encara, la tinc a segon quadrimestre) i Universitat salut i societat.

Pràcticament tot el que es dóna a Biologia de 2n es torna a donar molt ampliat en primer... en el primer quadrimestre. Hi ha molta matèria en qualsevol assignatura, però segons diuen els alumnes de cursos més alts, anatomia és la que més problemes pot donar. Recorde com el primer dia d’anatomia vam donar les PARTS de la vèrtebra, sí, la vèrtebra té parts, en anatomia tot té nom, cada rugositat d’un os, el més mínim detall, i s’ha de conèixer. No és difícil, però és densa, i a la vegada molt bonica. La segona setmana de classe ja es practiquen amb cadàvers, i la veritat és que és molt útil. Podria explicar tot el que es fa a classe en cada assignatura, però seria massa llarg açò.


On vull arribar és que el meu esforç durant anys ha tingut la seua recompensa aquest any, i és això el que s’ha de mirar. Fa uns mesos, jo estava pensant en selectiu, si feia mal algun examen podria quedar-me sense el que volia... I és clar que van haver moments en què em vaig desanimar un poc, perquè la nota era molt, així tot no em vaig desanimar completament. Si hi ha algú que diu que no aneu a entrar, primer de tot, s’ha d’intentar i no com ja es pensa que no es va a entrar anar a una altra cosa. Si no s’entra s’han de mirar més vies, més opcions, ment oberta. Si ix malament selectiu, intentar pujar nota, repetir-la, fer-la a l’any següent, el que siga, però no deixar-ho córrer i abandonar l’objectiu.


Bé, açò és tot el que puc contar de moment, espere no haver sigut molt pesat i no repetir-me massa ni que estiga tot molt embolicat.  Qualsevol dubte podeu contactar amb mi, gràcies per la vostra atenció, i recordeu no se sap si s’obté l’èxit fins que no s’intenta de qualsevol manera.

dimarts, 21 d’octubre del 2014

ES PARA TI

Mi nombre es Sara Arnau y estudié 1º y 2º de Bachiller HUMANÍSTICO (o de letras, como prefiráis llamarlo) en el IES Llombai.


Primero que nada creo que es necesario mencionar que no soy una estudiante destacable. No soy una persona inteligente, y por ese motivo debo esforzarme más a la hora de alcanzar mis objetivos.
Recuerdo cuando empecé primero. Era un mar de dudas. Compañeros nuevos, profesores nuevos, centro nuevo… todo nuevo. Y ya desde el principio, SELECTIVIDAD.


Se que algunas de las personas que han escrito en este blog ya lo han mencionado, pero voy a repetirlo. LA NOTA DE PRIMERO TAMBIÉN CUENTA.


No te haces una idea de lo que me arrepiento por no haber trabajado más durante mi primer año. Pero bueno, qué le vamos a hacer. Me saqué el curso como pude, y con una media nada brillante, pasé a segundo.


Y aquí la cosa se intensificó.


De entrada te diré que el primer día de clase llegué tarde y me equivoqué de aula. No es el mejor comienzo, pero es un comienzo. Y la eterna palabra ya estaba ahí, SELECTIVIDAD.
Una palabra que oirás miles de veces (en serio, miles), pero si te lo repiten tanto, por algo será.


Así pues, SEGUNDO. A ver, estudiante. Respira hondo. Te lo voy a explicar. Segundo es difícil, sí, pero si te organizas bien el tiempo y trabajas al día, te lo sacas, y te lo sacas bien.
Me veo en la obligación de decirte algo. Disfruta del Bachiller. Son dos años preciosos (o tres o cuatro, depende de lo mucho que te guste) donde aprenderás una serie de conocimientos y valores que te marcarán en tu vida. No solo aprenderás sobre filosofía, literatura, latín o historia, no. Aprenderás sobre la vida. Todo esfuerzo tiene su recompensa, pero nadie te va a regalar nada. Siento ser dura, pero la vida no es GRATIS. Los mejores resultados son fruto del trabajo duro.
Y dicho esto, me gustaría centrarme en otra cuestión. APROVECHA TODAS LAS OPORTUNIDADES QUE TE OFREZCAN. Todas. En serio. Me refiero a concursos, olimpiadas, carreras, cursos… Todo lo que esté a tu alcance.
No pienses en ningún momento que no vales para eso.
Yo recuerdo que durante el Bachiller me apunté a bastante cosas. Desde el famoso concurso del Huevo, hasta el de Rotary.
Y no me apunté a esto porque pensara que podía ganar, me apunté porque podía hacerlo (el participar, me refiero). No desaproveches ninguna ocasión infravalorándote, pensando que nunca conseguirás ganar nada. ¿Y qué, si no lo has conseguido? ¡Pero lo has intentado!
Eso sí. No pongas excusas. Porque sólo te estás engañando a ti mismo.

Escribí la redacción con la que gané el concurso del Rotary durante dos semanas en las que tenía exámenes, y para coronar, todos los miembros de mi familia cayeron enfermos de gripe, obligándome a mudarme de casa temporalmente.
Así que, querido lector, no te mientas. Si no lo haces, es porque no te da la gana.


A todo esto, no es por “chulearme”, pero gané. Sí, gané el concurso. Te lo cuento porque este hecho me ha permitido vivir una de las mejores experiencias de mi vida. Pasé, probablemente, las dos mejores semanas de mi vida.
El Club Rotario me brindó la oportunidad de elegir un destino (elegí Alemania) para viajar y realizar una serie de actividades para mejorar mi inglés.
En esas dos semanas aprendí más inglés que en toda mi vida. Hice amigos de todo el mundo (con los que aún tengo contacto). Taiwan, Rusia, Lituania, Brasil, Croacia, Dinamarca, Israel, Egipto, Turquía, Italia, Irlanda… un grupo de lo más diverso. Aprendí sobre diferentes culturas, religiones, costumbres, normas de educación… fue increíble. Además, realicé actividades como “sailplaning” (vuelo sin motor), esquí acuático o canoa.
Y este intercambio cultural me abrió tanto la mente como algunas puertas (estoy invitada a visitar Taiwan, Rusia y Dinamarca) ;).






Todo esto ocurrió tras la Selectividad. Sí, lo siento pero volvemos al tema.


Yo realicé la Selectividad y me sorprendí. SELECTIVIDAD está chupado al lado de Bachiller. Los exámenes se te pasan volando. No tienes tiempo de pararte a pensar “¿Y si no llego?¿Y si suspendo?” Y en tres días, se acaba todo.
Tanto sufrimiento, tanto trabajo, tanto todo para esos tres días. Así que, por muy agobiado que te veas, no tires la toalla. Porque lo entiendo. A final del curso estás cansado, piensas en dejar dos o tres para el año siguiente… no lo hagas.
Da lo mejor de tí hasta el final. Porque tal y como ya he mencionado antes, la mejor recompensa viene con el mayor esfuerzo.


Y sobre la carrera que vais a elegir… eso ya es otra cosa. Yo no supe lo que quería hacer hasta tres meses antes de la selectividad. Lo decidí el día que fui a Valencia a ver universidades con mi clase.
Fui a ver la facultad de Bellas Artes, porque me picaba la curiosidad. Y me enamoré de la carrera.
Tras esa visita, empezó en mi interior un debate. “BBAA no es una carrera con mucho futuro”,”Es muy difícil ganarse la vida así”.
Supongo que esta lucha interna la tenemos todos. Pero llegué a la siguiente conclusión:


“SI ES DIFÍCIL GANARSE LA VIDA CON ESTA CARRERA, NO VOY A DEJAR DE HACERLA POR ELLO. ES LO QUE ME GUSTA, ASÍ QUE ME ESFORZARÉ”


Porque sí, el futuro es importante, pero el presente también. Debes elegir una carrera que te guste a ti. No a tus padres, no a tus amigos, ni a nadie más. Son cuatro años de tu vida (o más, depende de la carrera). No los desperdicies haciendo algo que no te guste.


Seguidamente, la pre-inscripción. Para mi fue bastante fácil de hacer, porque lo tenía bastante claro (aunque pienso que nadie está totalmente seguro de haber tomado la decisión correcta, así que no te preocupes). Ese día hice los trámites junto a una amiga. Y admito que me emocioné. Me emocioné porque podías elegir la carrera que quisieras. Estaba a tu alcance. Yo me volví loca y me entró “la tontería”. Puse mis dos primeras opciones (Bellas Artes y Restauración), y tras eso me dediqué a rellenar las otras casillas con carreras como medicina, microbiología, química, nanorobótica… vamos, carreras en las que no iba a entrar jamás. Pero a mi me entró la risa en ese momento y me pareció lo más gracioso del mundo. Pues bien. Os aclaro algo. No hagáis esa tontería. Porque yo entré en una de las opciones que quería, pero se de alguien que hizo la misma estupidez y lo cogieron en Podología, cuando su meta era enfermería. Y os aseguro que el susto que se llevó fue grande. Así que, no seas tan inmaduro como yo y tomatelo más en serio.


Y finalmente, la matrícula. Yo no entré en mi primera opción. Me sentía la persona más fracasada del mundo. Estaba muy desanimada. Y empecé el curso. Pero me sorprendió.
Las clases eran muy interesantes, los compañeros me encantaron. Hice amigos rápidamente e incluso llegué a ser elegida como delegada.
Pero un mes después me llamaron. Yo estaba en lista de espera para estudiar BBAA, y la lista se había corrido. Había entrado en la carrera. Rápidamente hice los trámites y el mismo día empecé. Volví a hacer amigos. Y empecé a trabajar. Mucho.
Que no os cuenten mentiras. En todas las carreras se trabaja. Mucho. Pero cuando uno disfruta con lo que está haciendo, el tiempo pasa volando y el trabajo no se vuelve pesado.


Así pues, mi consejo es el siguiente. Esfuérzate. Aprovecha todas las oportunidades que la vida te ofrece. No pienses que no vales. Si de verdad quieres algo, ve a por ello. Y disfruta el día a día, porque el ayer no vuelve.


Otro consejo para el que tenga pensado estudiar BBAA. En esta carrera se trabaja mucho, ya que es todo muy práctico. Si no te gusta trabajar, no te aconsejo hacerla.
Y si estás en primero y lo tienes muy claro, tal vez deberías plantearte hacer el Bachiller Artístico, porque estudiando" Letras",cuando llegue selectividad solo te ponderará una asignatura (Hª del Arte). Si por el contrario, no estás seguro, deberías hacer el Bachiller Humanístico, como yo. Yo no me arrepiento de mi decisión, pero he tenido que "currarmelo" bastante para llegar a la nota (te aviso). Y no te digo esto para desanimarte, no. Te lo digo con el objetivo de mostrarte como están las cosas. Si finalmente decides entrar en BBAA, felicidades. Es una carrera maravillosa y pienso que realmente vas a disfrutarla.


PD: Gracias a todos los profesores que me han enseñado durante mi paso por el Llombai, en especial a Rosana, por creer en mí cuando yo no lo hacía y por enseñarme a sacar lo mejor de mi.

dilluns, 20 d’octubre del 2014

Pequeña reflexión

Hola gente.

Soy Guillem, y no me conocen por ningún otro nombre, muchos ni me conocen.

Como veréis, soy de "rayarme". Estudio 1º de filosofía en la UV.
Así que haré este texto de la manera en que queráis definirla.

He estudiado en el IES Llombai mi Bachiller, y he vivido algunas experiencias dentro y fuera de este que me permiten moralmente venir a molestaros vía blog:

   ¿No sabéis qué elegir?
Normal, tí@. Es como buscar la felicidad. No, mentira, es precisamente eso.
Y es que: nadie sabe cómo encontrarla.

El que os diga lo contrario (o cualquier otra cosa) es "víctima" de sus emociones y razonamientos autoretroalimentándose continuamente...
Que está vivo, vamos. (habéis pillado mi autoreferencia? no? bueno..)

A pesar de todo, os diré que no importa lo que elijáis, si no cuantos huevos le echéis, definitivamente. No va a regresar ningún muerto para deciros que la vida realmente se acaba. Vividla.
(Quedaos con esta reflexión, os la regalo)

Esta vida nos va enseñando que es muchas cosas, elegid la mejor forma de entenderla para cada momento, esa es la mejor filosofía pragmática (=útil) de vida.


   ¿No sabéis cómo ponerle ganas?
Esto no lo digo yo, lo dicen TODOS: uno aprende (en este caso a esforzarse) a golpes. A base de ostias, leches, marrones, sustos, tortas, desamores.. Y uno no decide cuándo se las va a encontrar ("risa maligna"). Mientras no queráis sufrir, podéis vivir en el miedo de la espera... así es.


En resumen:

   Estudio (trabajo en general)
Todo lo que invirtáis se os será devuelto (y por favor no penséis en un curro o dinero, gestionarlo también cuesta trabajo).

   Relaciones
Karma.

   Valentía
Cuanta más, más(experiencias)viviréis.

   Educación (experiencias en general)
Cuanta más, mejor viviréis.


¿Y qué decir del equipo educativo del IES Llombai? La verdad es que uno recibe menos de lo que da, y este caso lo representa muy bien. Aunque todo el agradecimiento que no reciben del alumnado lo debe llenar su orgullo por sus logros como personas, no soy yo quien para juzgarlo.
Gracias.
Aceptadlas sinceramente, desde este blog, desde este humilde (e insultantemente pequeño) post. Y sabed que muchas otras personas os están agradecidas por haberse encontrado con vosotros aunque nunca os lo digan. En parte somos lo que somos por vuestro empeño en reconducir nuestra conducta: vuestro esfuerzo se traduce DIRECTAMENTE en nuestra capacidad para enfrentarnos a la vida. Eso es real.


Así que ya sabéis: a luchar, a vivir.


Guillem Malonda Martínez, 
un vago del copón que va tirando
pa´l que se sienta identificao´
Gràcies Aureli

diumenge, 19 d’octubre del 2014

Sobre la marcha

Maria Claramonte ens envia la següent entrada.

¡Hola! Mi nombre es María Claramonte Llàcer y estoy cursando primero de Biología en Burjassot (Valencia). 

Bueno,en primer lugar, deciros que mi entrada será breve; voy a intentar hacer un pequeño resumen de mi trayectoria por bachillerato y también os contaré algo de la uni.

El paso por bachiller...¿que os podría contar?
Aún sigo sin saber porqué escogí ciencias en primero,yo no tenía claro que quería estudiar y la verdad es que las letras se me dan mejor que las ciencias pero fui a la aventura.
No me enteré de demasiadas cosas en ese curso, las matemáticas las llevaba de aquellas maneras y  de la parte de física con Aureli no me enteraba de la misa la mitad pero bueno al final saqué el curso bien. (Sé que os lo repetirán mil veces los profes, pero sí, la nota es importante. Y yo añado siempre mi almohadilla 'es importante pero no muráis en el intento, simplemente intentad ir a por lo máximo dentro de vuestras posibilidades').
Bueno, eso, que primero fue un curso así como para 'ir haciendo boca', cosa que no excluye que en hay que estudiar igualmente. 
Aprendí lo que pude y me lo pase genial en clase, sinceramente.

Segundo es otra historia. 
Yo seguía con mi linea de no saber si ir a ciencias o letras, y hago hincapié en ello porqué sé que más de uno de vosotros estará igual de indeciso y quiero haceros ver que es más que normal.
Tras tener claro que cursaría segundo de ciencias tocaba una tarea importante (en ese momento no le das tanta importancia como la que realmente tiene), la de elegir las optativas; yo cursé química, biología y ciencias de la tierra ( y la verdad es que no me arrepiento de ello, aprendí muchísimo) pero aquí va mi consejo. El consejo que doy a todos aquellos que queráis estudiar la carrera de Biología: os aconsejo que os cojáis mates o física en segundo de bachiller, no porque no consideré importante CTM, sino porqué llegaréis a primero de carrera sin saber muchas de las cosas que todos vuestros compañeros saben y lo digo por experiencia, iréis bastante perdidos. Así que ya sabéis, aunque se os haga un poco más pesado el curso, en primero lo agradeceréis.

Bueno respecto a la marcha de segundo, estad tranquilos, a mi me pareció más sencillo que primero. Es un curso que si le coges el ritmo puedes sacar buenas notas y respecto a selectividad ¡tranquilos! está sobre valorada, lo único que tenéis que intentar es que los nervios no os jueguen una mala pasada. Y un consejillo para selectividad, es que aprovechéis mucho las semanas antes, que os las planifiquéis bien, que cuesta pillar el ritmo y cuando te das cuenta ya tienes ahí encima los exámenes. Pero no os agobies, se sobrevive.

¿Una vez pasada selectividad? Hay algunos que tienen muy claro que quieren estudiar y otros, me incluyo en este segundo paquete, no lo teníamos claro hasta el día de la famosa prescripción. ¡Qué no cunda el pánico a los que no lo tenéis claro aun!, a los que estáis en este ultimo caso os daría un consejo: id a por la máxima nota posible y sobre la marcha; que seguro que uno o dos días antes de la prescripción sabréis que hacer ( y si es unas semanitas antes, mucho mejor.)

Una vez realizada la prescripción llega la espera, la eterna espera para saber si has entrado en lo que querías...Y salen los resultados y va y te encuentras con la sorpresa de que no has entrado en la carrera ... ¡NO PASA NADA! Que sepáis que las repescas existen y que aun hay posibilidades de entrar (yo estaba la 40 en Valencia, y me matriculé en Alicante para tener algo asegurado, y en la segunda repesca entré ). Tened más que claro que entrareis en la carrera que sea para vosotros y si no entráis en ninguna hay mil opciones alternativas, la cuestión está en ir resolviendo sobre la marcha.

Tras daros unos cuantos consejos y alguna opinión sobre bachiller, que creo que os servirá de mucha más ayuda que si os voy narrando batallitas, os hablaré un poco de la uni.
La universidad es otro mundo, allí la gente de verdad y sabe mucho, hay millones de libros y de bibliotecas, muchas cafeterías y bancos y en mi campus, muchos gatos.

Os cuento,yo voy y vuelvo todos los días (si, soy de ese 0'0000000001% que no se ha ido a vivir a Benimaclet); cojo un tren, un metro y un tranvía para ir y lo mismo para volver, sí, acabo agotada, pero la experiencia con los trenes es cada día una aventura (contacto con gente muy diferente,no llego al tren, se retasa el metro, puedes aprovechar los trayectos para leer, subrayar los apuntes de Geología, escuchar música y para dormir...)
A parte de ir en tren también tengo clases , y la verdad es que primero de biología es como un tercero de bachiller, las asignaturas no cambian demasiado con respecto al instituto pero no sé, de momento no está mal; tenemos mucha más practica de laboratorio y con bichitos,plantas y rocas y eso mola.
P.d: Para los que queráis estudiar esta carrera deciros que segundo es mucho más interesante y que apretéis que ha subido la nota.)

Y bueno, no sé que más contaros, creo que me he alargado más de lo que tenia previsto. Espero que os haya servido un poquito lo que os he contado y nada 
más, simplemente animaros a disfrutar de los dos años de bachiller que pasan volando. Aprended mucho y no os agobiéis demasiado.

Un saludo a tod@s!


dimarts, 14 d’octubre del 2014

Tejiendo el futuro.

Buenas noches, soy Marc Moñiz Martín (o como algunos de vosotros me conoceréis, "el Móñiz") y hoy vengo a contaros mi experiencia durante el curso de primero de Bachillerato en modalidad Cientifico-Tecnológica.

Os pongo en situación: yo siempre he sido muy vago, y con esto quiero decir MUY vago. Excepcionalmente vago. Venía de hacer 4º de la ESO con unas asignaturas, como algunos dirían y de hecho dijeron, de "pinta y colorea". Pero a mi siempre me habían llamado más las ciencias, y tenía claro que si no era a la música me quería dedicar a algo relacionado con la ciencia. A partir de este razonamiento tomé la decisión de entrar a ciencias. También he de decir que en mi familia me exigían un 7 de media en la ESO, de forma que por no sacar más nota (porque realmente podía) al final tuve un 7.03 de media.

Como otros compañeros dijeron en sus entradas, en mi grupo de amigos éramos muy fiesteros. Veníamos de peñas y de una semana de fiesta contínua, y esa no era forma de empezar el curso. Nos intentaron advertir de varias formas lo que se nos venía encima, pero nosotros no le quisimos dar más importancia y seguimos con la mentalidad de la ESO, sin miedo a lo que pudiera pasar. La primera evaluación fue una masacre. Fue como si me ataran el pelo a la parte trasera de un coche y me llevaran arrastrando de aquí a Valencia. Suspendí cinco asignaturas, y sabía cuál era el motivo. En clase nos dedicábamos a fabricar una especie de proyectiles con forma de V (si estuviste hace cuatro años en el Llombai, seguramente sepas de qué hablo) que disparábamos con las gomas de la agenda o, según fue avanzando nuestro nivel de investigación, con gomas de pollo de cocina. No hay que aclarar que casi todos los compañeros de clase estaban hartos de nosotros, como los profesores. Utilizo este ejemplo para tener una línea paralela sobre la cuál pueda explicar el avance del curso, en realidad tenía muchos más motivos personales por los cuales tuve ese batacazo pero este era el único que ocurría en el ámbito de clase.

En el segundo trimestre intenté centrarme al principio, intentando mantener las tareas al día y estudiar con antelación para los exámenes. Si no recuerdo mal, estábamos haciendo una exposición por grupos sobre los tipos de enlaces en química que me salió muy bien, y creo que hasta aprobé el examen. Eso fue lo que me sentenció. Obviamente me confié y me crecí, y siendo lo corta que es la segunda evaluación suspendí cinco asignaturas otra vez. En este trimestre fue cuando Jaume, Marcos y yo dimos las gracias por sacar un 0.25 en un examen, imaginaos el nivel del fracaso. Así que se podría decir que el viaje a Valencia a rastras detrás del coche también era de vuelta. Siguiendo con la historia paralela, habíamos hasta bautizado a los proyectiles. Los llamábamos "tronchos". Pues bien, en nuestro afán de industrialización de nuestro producto llegamos al punto de llevarnos un cúter a clase (sí, un cúter) para poder cortar blocs de hojas enteros y poder hacer tronchos con ellos. Siento que leas esto, Aureli, pero los apuntes de química del primer trimestre se fueron en eso. Es decir, al final del segundo trimestre no solo no había conseguido mejorar el rendimiento respecto a la primera, sino que en general había empeorado teniendo en cuenta a qué le dedicaba más el tiempo.

Pues bien, la tercera evaluación fue algo... Distinta. He de decir que en esta evaluación hubo varios profesores que me ayudaron a mejorar lo que posible dentro del estrecho márgen de tiempo, a los cuales estoy inmensamente agradecido. Os voy a explicar concretamente lo que sucedió con Aureli. Un día, estábamos disparando tronchos en clase como de costumbre (yo había dado por perdido el año) y al llegar Aureli a clase ocurrió algo fantástico. Se le ocurrió usar nuestra idea de los proyectiles con la goma para explicar los tiros horizontales y parabólicos. Esa sencilla idea, junto con los juguetes y los vídeos explicativos de física que nos enseñaba constantemente en clase, hicieron que aprobara la parte de física con una nota suficiente como para recuperar el suspenso de química. Cuando Aureli me dijo que había aprobado, además de liberarme por dentro de una forma extraordinaria, nos pudimos reír un rato toda la clase ya que fue una escena bastante cómica. Estaba explicando por enésima vez que si tenías más de un 4.51 estabas aprobado. Yo estaba mirando la pantalla de mi calculadora, en la que se mostraba el número 4.56. Cuando acabó de explicarlo, alguien volvió a preguntar lo mismo y Aureli, frustrado, gritó: "EY, POS MIRA AQUEST, TE UN 4.56 I ESTÀ APROVAT." Yo le miré con cara incrédula y me señalé a mi mismo, preguntándole con el gesto si era yo el que estaba aprobado. Cuando me dijo que sí me puse a gritar y a saltar de alegría. Por desgracia, al final no fue todo tan bonito y acabé suspendiendo tres asignaturas.

Llegados a este punto es donde me gustaría que prestarais atención, ya que es donde viene lo importante de la historia. Fue, y de momento sigue siéndolo, el peor verano que he pasado en mi vida. El hecho de suspender tres asignaturas y pensar que podría no pasar de curso me destrozó, por lo que me recluí en casa y no hacía nada más que estudiar. Bueno, no fue tan bestia, pero sí que es verdad que estudiaba mucho y no disfrutaba de las cosas que hacía para divertirme porque estaba constantemente pensando en esos exámenes de septiembre en los que me lo jugaba todo... Esta vez, como siempre, el esfuerzo tuvo recompensa y conseguí pasar de curso. Con matemáticas pendiente por un fallo a la hora de estudiar en verano, ya que hice todos los ejercicios del libro pero no los corregí, pero pasé de curso.

Lo que quiero decir con todo esto, y creo que ya va siendo hora de terminar porque igual está siendo algo largo, es que sobretodo aquellos que estáis descentrados o que simplemente sois demasiado vagos como para estudiar media hora al día una semana antes de un examen (va a sonar mal, lo siento) tenéis que dejaros de gilipolleces y esforzaros un poquito. Realmente no supone algo tan costoso cuando recibes el resultado, y creedme, es mejor estudiar media hora al día durante una semana antes del examen que estudiar una hora al día por cada asignatura durante todo el verano viendo como tus amigos lo pasan bien. Es difícil, lo sé, como decía Marcos en su entrada: "hay personas a las que su cerebro simplemente no le responde cuando se dicen a sí mismos 'vamos a estudiar'". Pero como ya he dicho llega el momento en el que si eres capaz de sobreponerte a esto y superarlo consigues el premio supremo deseado por cualquier estudiante.

Se trata, sin ir más lejos, de ir tejiendo tu futuro poco a poco para que cuando llegue el invierno tengas esa manta que te cobije del frío y no encontrarte solo ante la intemperie, indefenso ante el fracaso.

Per a tu que estàs en La Cruïlla

Aquesta entrada no conta cap experiència personal. Està escrita pel coordinador del bloc i convida a participar activament a la gent que ara està a l'IES Llombai.

Aquesta entrada va per a tu que estàs en La Cruïlla, o siga, en l'IES Llombai i t'agrada llegir aquest bloc o penses que és útil. Que sàpigues que aquest bloc és per a tu, per a que t'orientes millor tant en el teu futur tan acadèmic com en la vida en general. Però, té sentit que tot açò siga per a tu i tu no participes activament? Crec que no i per això et convide a participar. Tens dos maneres de fer-ho.

1r. Comentant les entrades que es van fent en el bloc. Pensa que hi ha gent que dedica una bona part del seu temps lliure a ajudar-te i ho fa a canvi de res. Per què no deixar-li un comentari encara que només siga dient-li que t'ha agradat l'entrada, que et pareix útil o comentant algun aspecte de l'entrada. La manera més fàcil de comentar és amb un identificador de google i recorda que si tens un mòbil o una tablet android segur que tens un correu electrònic de google. Igual tu no ho creus, però als autors/es de les entrades els fa molta il·lusió cada comentari rebut.

2n. Sent autor de les teues pròpies entrades. Pot ser que després de veure escriure a la gent que està en la universitat cregues que no estaràs a l'altura, que no sabràs prou per escriure, però no és així. La teua perspectiva del teu futur, del que vols estudiar, del que saps, de les dificultats que pots trobar per a fer-ho són molt interessants i crec que poden ser molt útils per a tu, perquè escriure és un exercici potent que ajuda a reflexionar i millorar. És totalment diferent al que hauràs fet mai en classe. Per què no provar?

Si vols escriure de la primera manera ja pots fer-ho. Si vols fer-ho de la segon et poses en contacte amb mi com a coordinador del bloc i et dic com ho pots fer. Aquest bloc està fet per a gent com tu i si és teu per què has de ser una part passiva? Per què no t'animes i t'actives?


dijous, 9 d’octubre del 2014

Dejarlo todo y crecer

“Intercity procedente de Valencia Estació del Nord, destino Barcelona Sants, vía 5” Eran las palabras que se escuchaban constantemente mientras mi madre lloraba esperando a que llegase el tren que nos iba a separar durante tanto tiempo, y mientras yo contenía las lágrimas procurando no pensar en lo que iba a pasar al día siguiente. Día 15 de julio, a las 14:51 dije adiós a Castellón y emprendí mi camino a Barcelona. Aunque éste no era mi destino, ese solo era el primer paso para llegar a donde estoy ahora. Barcelona sólo era el puente entre Castellón y Birmingham.
Mi historia no va a hablar sobre las aventuras de bachiller y selectividad, o mis primeros días de Universidad, aunque me gustaría. Mi historia va más allá.

Mi nombre es Joana Martínez, tengo 19 años y, como todos los que estamos escribiendo en el blog, también he sido alumna del IES Llombai, y como todos ellos pasé frío en los barracones con goteras y sin calefacción, y me perdí el primer año en el centro en el que ahora vosotros estudiáis. Mi vida en el Llombai fue desde 2º de ESO hasta 1º de bachiller, repitiendo cuarto (decisión propia y los profesores no estaban de acuerdo conmigo), dejé bachillerato y me fui a un grado de química en Castellón (otra decisión por la que Aureli me dice que soy tonta, pero cuando tienes problemas solo piensas en escapar de ellos y haces lo primero que se te pasa por la cabeza con tal de evitarlos. En mi caso, la solución fue irme a vivir a Castellón con mi madre).


Pues veréis, no todo es tan bonito como parece, si os dicen que bachiller es difícil, yo os digo que el grado de química también lo es, y que sufrí mucho, hasta que finalmente lo dejé, y volvieron mis problemas. Misma porquería en diferente envase. Decidí volver a cambiar todo, miré todas mis opciones posibles, hasta que me hablaron de la que me convenció. Mi mejor amiga me comentó que iba a irse de Au Pair (irse a otro país a trabajar en una casa cuidando niños y ayudando un poco con las tareas del hogar, en otra entrada quizá lo explique un poco más detallado, hoy solo quiero hablar un poco del cambio y el shock de llegar a un país desconocido). Me puse a la búsqueda y en dos semanas ya tenía una familia donde vivir. 

Llegado el día 14 de julio, la última noche que iba a pasar con mis seres más queridos, todavía no sabía lo que me esperaba, estaba más nerviosa por subir sola a un avión la primera vez que lo hacía, que por lo que realmente debía estarlo. Tuve tantísimas emociones ese día, que no se si fue un día feliz o un día triste. Recuerdo el último abrazo que le di a mi mejor amigo, con lágrimas en los ojos y diciéndole "prometo volver sólo por ti". Amanece el día 15, última comida en familia antes de la despedida, mis nervios no me dejaban comer siquiera, no quería que el tiempo pasase, tenía miedo. Llegué a la estación del tren y allí estaba mi compañera de tren esperándome. Se acercaba la hora, cada segundo que pasaba el tren estaba más cerca. de pronto escuché: "Intercity procedente de Valencia Estació del Nord, destino Barcelona Sants, vía 5". Llegó la hora de decir adiós a todos. Abracé con todas mis fuerzas a mi hermana, a mi cuñado y a mi madre. Esperé dos segundos, cogí aire y abracé tan fuerte como pude a mi sobrina, intentando no llorar. Cogí la maleta con casi toda mi ropa metida en ella y me dirigí hacia la rampa para bajar al andén. 
nudos en la garganta y otra vez aquella voz que me recordaba lo que estaba pasando: "Intercity procedente de Valencia Estació del Nord, destino Barcelona Sants, vía 5, es apunto de efectuar su salida.". 

Pasé la noche en Barcelona con una amiga y el día 16 de julio a las 10:20 subí al avión. Después de volver a pasar por despedidas y nudos de garganta. 

Alegría y tristeza. Emoción y nervios. Ganas y miedo. Querer salir corriendo del avión y volver a abrazar a los tuyos. Mil sensaciones en un mismo espacio, en un mismo cuerpo. A mi alrededor todos estaban acompañados, unos empezaban sus vacaciones, otros las terminaban, en cambio yo... yo empezaba una nueva etapa en mi vida. Tan bonita como complicada.

¿Qué fue lo primero que sentí al empezar a aterrizar? "Estás loca Joana. Ah, y recuerda que aquí van por el otro lado." Y al encontrarme con la madre en la puerta del aeropuerto fue como si la conociese desde siempre, me dio un abrazo que me hizo sentir cómoda y a gusto. Y para que veáis lo tonta que soy, justo acababa de pensar que conducen por el otro lado, y yo ya iba a subir en el lado del piloto (aquí) al coche, pensando que el volante se mantenía a la izquierda. 

Al principio estaba siendo una experiencia impresionante, estar aprendiendo a ser libre, y a desenvolverte solo, aprender un idioma por mucho que cueste... Pero llega un momento que las cosas se tuercen, y que todo de repente de vuelve gris. Sigues queriendo estar aquí, porque empiezas a conocer a gente que no quieres dejar pero quieres volver y estar con los que dejaste por estar aquí. Te das cuenta de que la convivencia es más difícil de lo que parece y que no todo es rosa. Que un día va a ser perfecto y el siguiente pensaras que estar aquí es la peor decisión que has tomado en la vida. Incluso hay días que volverías a España olvidando que viniste aquí para olvidar todo y aprender. Volverías a lo malo conocido por el miedo a conocer.

Ahora, a casi tres meses de estar aquí, de haber llorado, de haber reído, de haber conocido a gente maravillosa al igual que estúpida, he decidido que voy a quedarme aquí por un poco más de tiempo. Voy a buscar mi propia casa, mi propio trabajo y me voy a quedar aquí por un tiempo indefinido. 

He de añadir que se nota muchísimo el cambio cuando llegas aquí, ya no por el clima sino porque aunque seas muy bueno en inglés, siempre cuesta ponerse a hablar con una persona nativa porque pensamos que se va a reír por nuestros errores. Pero no es así, siempre te van a ayudar y te van a corregir si te equivocas, aunque te sientas avergonzado es lo mejor que te puede pasar, de los errores se prende. Créeme que se aprende. Repetir una y otra vez hasta que aprendes. La vida real no son exámenes. Aquí tienes muchas oportunidades para repetir si algo sale mal a la primera. No pain, no gain. Y efectivamente eso es la vida, sin esfuerzo, sea del tipo que sea, no hay recompensa.

Así que yo, desde aquí, os animo a todos a abriros puertas diferentes, y que no todo va a ser perfecto es algo que tenéis que tener muy claro, pero siempre que os propongáis algo tenéis que ser capaces de llegar a ello, por más difícil que parezca y por más veces que te digan que no puedes.

Os escribo pronto, o eso espero, y os seguiré contando que tal la experiencia. Espero que la próxima entrada sea ya porque he encontrado la casa y el trabajo nuevo.

dimarts, 7 d’octubre del 2014

Latidos al unísono entre cuatro paredes

Mi nombre es Burriana y vivo en Marcos Teruel Ferrer, donde se halla el IES Llombai en el que pasé algunos (bastantes, por no decir siete) años de mi vida.

Un fenómeno interesante digno de un programa de Cuarto Milenio es que ese tiempo que pasé allí (y en mi casa estudiando, vaya...) se me hizo extremadamente largo y pesado en ocasiones. Pero a día de hoy, al recordar el momento, hace unos pocos meses, en que salí del centro después de terminar mi último examen de 2º de Bachillerato... pues me entra la nostalgia. Sonrío con cara de imbécil recordando buenos momentos, e incluso le digo a algún amigo 'Eh, pues en verdad... molaría vivir otra vez todo aquello'. Ellos normalmente me responden: 'Un nabo, chaval'. Pero en realidad es una de estas coñas que van en serio.

Aunque en cada uno de mis genes esté grabada la palabra 'cascarrabias', la verdad es que no me lo pasaba tan mal. Algún que otro facepalm ante comentarios dignos de enmarcar en el Hall of Fame de la estupidez, los disgustos tras suspender exámenes importantes, la sensación de vértigo al leer las preguntas de un examen y comprobar que, efectivamente, NO has estudiado... Pero ojalá le pudiera decir a mi yo del pasado 'No está tan mal, y lo sabes'.

Me gusta ser original, así que os voy a decir algo que seguro que nadie os ha dicho hasta ahora en este blog: Sí, a mí también me dijeron lo de 'estudia cada día y no te confíes, o te la pegarás' y efectivamente, ZAS.

A pesar del hostión del quince que me metí en 2º de Bachillerato (en la primera vez que lo cursé, vaya...), aquí estoy, de una pieza. Un poco amorfa la pieza, pero íntegra al fin y al cabo. Con Bachillerato terminado, Selectividad superada, muy agusto con mi situación, y en marcha con mis planes. Y es que muchos de los que formamos este blog nos pegamos una leche que no os podéis ni imaginar (por mencionar sólo una de las anécdotas... Jaume, Dragos, Móñiz, junto a mí y algunos más, a veces hasta dábamos gracias por haber sacado un 0,25 en algunos exámenes, porque al menos no lo habíamos entregado en blanco), sin embargo aquí estamos con nuestro Bachillerato terminado y siguiendo nuestro camino; la mayoría en el grado universitario o ciclo superior que querían cursar, o alguno similar. 

Escribo en este blog por muchas razones: porque me parece, una vez más, una maravillosa idea de Aureli, porque sinceramente me apetecía hablar un poquito de este tema ya que se terminó todo tan súbitamente a principios de este verano, para reunirme ya de paso con profesores y compañeros... pero sobretodo, para ofreceros algo que os será de gran ayuda a los que estáis cursando Bachillerato ahora mismo. 

Tengo un arma secreta para vosotros. Un poder sagrado, confinado desde el inicio de los tiempos y sólo alcanzable para los que tienen lo que hay que tener. La técnica definitiva. Mis amigos y yo lo llamamos el 'HOSTIA YA ME HE PICAO'.

Os lo voy a intentar explicar con el ejemplo más claro que he vivido, que además fueron mis últimos exámenes de 2º de Bachillerato. Se acercaba el examen de Óptica (Física), que era el último examen del curso, y yo necesitaba aprobar o al menos sacar una nota cercana al 5 para que Sonia Arenós me aprobara la asignatura por media. No pude estudiar porque me coincidió con otras cosas, tuve algunas discusiones y problemas personales, y en fin... sinceramente, no fui bien preparado al examen. Me salió muy muy mal, y mientras intentaba hacer lo que podía en el examen, me di cuenta de que lo iba a suspender sí o sí. Me sentí muy frustrado y decepcionado conmigo mismo y con todo. Pensé en mandar todo a freír espárragos y repetir el curso, o incluso abandonar Bachillerato (sí, sólo a UN examen de terminarlo... imaginad cómo me sentía). Me fui de clase enfadado lanzando el examen, dando por hecho que ya no podía salvar la situación. En mi casa, me puse a jugar para desestresarme, con intención de olvidarme completamente de todo lo relacionado con los estudios, al menos durante unas semanas. Algunos amigos me dijeron por WhatsApp 'Marcos, Sonia va a hacer recuperación de óptica mañana, podrías presentarte'. Ni les contesté ni tenía pensado ir. No quería saber nada. Pero por la noche, apenas una hora antes de acostarme, se encendió una llama en mí. Sentí un calor y una fuerza llenarme por dentro, y empecé a pensar en la recuperación que habría el día siguiente. Me planteé a mí mismo los dos posibles resultados: éxito, o fracaso. Me di cuenta de que no estaba todo perdido y que aún había una oportunidad, y entonces fue cuando miré los apuntes de física que había en mi mochila y dije: ¡¡¡HOSTIAYAMEPICAO!!!

Los cogí, los puse encima de mi mesa y me puse a estudiar. Al principio, la mayoría me sonaba a chino, como me ha pasado muchas veces durante el curso. Pero poco a poco fui averiguando y entendiendo. También he de decir que Robert Nostrort me ayudó bastante, porque le pregunté sobre un ejercicio y me respondió con una explicación que me resolvió bastantes dudas de golpe. Finalmente me fui a dormir, con un poco de inseguridad por si no había estudiado lo suficiente, pero decidido a darlo todo al día siguiente. 

Me salió perfecto, literalmente. Saqué un 10.

Le entregué el examen a Sonia y me fui, sin poder dejar de sonreír (sí, esa sonrisa tan estúpida de cuando no te puedes contener la felicidad y la emoción). Había terminado el curso, y además, de una manera tan épica como un opening de El Detective Conan o una frase de Barney Stinson. Pensé en que, sólo unas horas antes, yo daba por perdido el curso (igual que muchas otras veces más a lo largo del año, en las que pasó algo similar a esto, aunque no tan extremo). Probablemente a los que leéis esto no os parece tan increíble y tan genial como a mí, y es que realmente tampoco es para tanto... Pero para mí fue algo muy importante, que me marcó mucho y que además me permitió terminar Bachillerato (que, aunque ahora lo cuente con todas las coñas y el optimismo del mundo, fue bastante traumático para mí y me provocó muchas tardes de lágrimas, de cabreos y de frustración).

Lo que quiero decir es que sé perfectamente cómo os sentís todos aquellos que, por lo que sea, no conseguís centraros y dedicar tiempo al estudio, y os sentís destrozados tras cada fracaso en los exámenes. Algunos de vosotros que me estáis leyendo, pasaréis Bachillerato sin problemas, porque tenéis una actitud de estudio y conseguís sacar energía y ánimos para llevar el curso adelante. Pero a algunas personas nos cuesta más. Aunque os parezca increíble y lo más fácil sea decir 'es un p*** vago y ya está', hay personas a las que su cerebro simplemente no le responde cuando se dicen a sí mismos 'vamos a estudiar'. Es como si una fuerza mística se lo impidiera. En serio, cuesta MUCHÍSIMO. Os sonará muy idiota pero quienes lo sufran sabrán perfectamente de qué hablo. Pues esto va para vosotros: no os rindáis. Es la frase menos original del mundo y es algo que vosotros ya sabéis de sobras, pero insisto. Seguid intentando, probad nuevos métodos, adoptad una mentalidad diferente y enfocad las cosas desde otro ángulo. Intentad trucos personales que os puedan ayudar a centraros y a estudiar (yo, por ejemplo, me escribía notas a mí mismo, me configuraba alarmas seguidas para no descentrarme, quedaba con otras personas para estudiar juntos, escribía con códigos, símbolos y abreviaciones que se me quedaban grabados más fácilmente porque estaban relacionados con algo personal mío...). No os quedéis estáticos viendo cómo se va derrumbando todo, ni intentéis justificar todo echando las culpas a nada ni a nadie. Incluso en el caso de que os saliera fatal el curso y tuviérais que repetir... Repetid. Si vais a dejar los estudios, que sea porque de verdad tenéis claro que no queréis estudiar y que vais a hacer otra cosa. No los dejéis sólo porque os frustre suspender o porque penséis que no vais a conseguirlo. Yo estuve no a un pelo, si no a un puñetero nanómetro de abandonar Bachillerato, y aquí estoy. Siempre hay alguna manera, pero hay que sacar las fuerzas y las ganas para dejar de chocar todo el rato con el mismo muro y empezar a dar pasos en el camino correcto.

En fin, no sé qué más decir. La verdad es que me he enrollado un poco y me he dejado llevar por las emociones, pero ¿de qué vale escribir una entrada si no es lo que sale de nuestra cabeza y corazón?

Seguramente mucha gente que me conoce, tanto profesores como amigos míos, se hayan sorprendido un poco al leerme. Yo hace un tiempo no era tan positivo con este tema, como ya os he dicho, y la verdad es que me tomé todo como algo lejano a mí, incluso hostil, enemigo. Algunos quizás hasta habrán leído el blog que abrí en mi primer año de 2º de Bachillerato, y recordarán la trágica y hecatómbica visión que yo tenía de algunas cosas. Supongo que el optimismo y la ilusión, muchas veces, surgen una vez ha pasado la parte más dura, porque es cuando hacemos recuento de los logros que nos hemos colgado en el cinturón. Pero tenéis que intentar que ese optimismo y esa fuerza os nazcan en los momentos difíciles. Pensad siempre que después de la lluvia sale el arcoiris. Qué original e innovador, sí... pero es verdad.

He de dar las gracias, e incluso pedir perdón, a bastantes profesores que me han ayudado en muchas cosas (y no sólo en los estudios, de hecho). Aunque a veces nos cueste reconocérselo, en el Llombai tenemos a muchos profesores dignos de gran admiración y que se merecen, como mínimo, la recompensa emocional que les podemos brindar nosotros sus alumnos (ya que el gobierno no se la da en formato económico y laboral). Ellos, más allá del plan de estudios establecido o del temario que se había de dar, nos han hablado de persona a persona, dejando los roles de clase a un lado, demostrando una gran vocación. Se han abierto a nosotros y nos han dejado ver su pasión más íntima por la ciencia, su impetuosa dedicación por lograr sacar lo mejor de sus alumnos, su confianza y amor tales como para simplemente contarnos su vida personal y sus hobbies, su empeño incansable por sorprender una y otra vez con nuevas ideas para ayudarnos, o incluso su más vigorosa devoción a su equipo de fútbol.

A todos nos da rabia tener que dar toda la vuelta hasta la puerta de profesores porque hemos terminado la clase dos minutos tarde y ya han cerrado la puerta verde, o no encontrar silla en la cafetería y que Josep Alegre nos riña por sentarnos encima de las estufas. Pero la verdad es que volvería a ir, aunque sea sólo para ver qué canción han puesto para los cambios de clase este año. Y es que tenemos un instituto entrañable que ha dejado huella en nosotros.

Perdón por el tocho.

PD: Aureli ha desenterrado lo innombrable... se ha desatado la guerra una vez más: THE GAME.