diumenge, 26 d’octubre del 2014

Eh tú, sí... tú!



Te estoy hablando a ti. Exacto. No le des a la ruedecita del ratón a ver cuanto de largo es el texto; quiero ser breve ya que mi primer objetivo es que me leas, el segundo que disfrutes haciéndolo, y el tercero aconsejarte o iluminarte en todo lo que pueda. Estamos juntos en esto ¿no? Yo te escribo y tú me lees quiero decir, y un día seré yo quien te lea a ti.



Quiero inspirarte: hacer que te veas reflejado en un espejo, si puede ser sonriendo, y que te descubras a ti mismo. No voy a contar mis historietas del Llombai, por ahora, esos divertidos momentos los dejaremos para otro día. Yo quiero inspirarte como me inspiraron a mi.



No sé cual será tu situación. Puede que seas muy maduro y ya tengas claro tu futuro cuando venga el día de mañana; o igual eres de esos como "El Jóker" que les gusta improvisar sobre la marcha y ser un agente del caos. Las dos están bien o mal, pero un día, de repente y sin avisar, como el mosquito que te pica en verano, te empezarán a rondar preguntas raras sobre tu cabeza. Y no me refiero a que estudiar, si no a como quieres ser como persona y que es lo que te hará disfrutar y sentirte orgulloso de ti mismo. A todo el mundo le llega, a algunos con 13 años y otros con 70; a mi fue a los 19.



Te daré una buena noticia: no hace falta que busques las respuestas en el exterior porqué esas llaves las tienes tú, y puedes abrir la puerta día tras día. Como dijo un escritor al que yo venero, "No basta con ser como somos. Tenemos muchas versiones y hay una que da lo mejor posible de nosotros mismos, pero para alcanzarla tienes que saber quien eres y como eres." Pues este es el consejo que yo te doy: si esas preguntas, consciente o subconscientemente, te silvan al oído, es el momento de buscar tu mejor versión, de saber quién eres y cómo eres, y es más fácil de lo que crees aunque haya mil y una versiones de ti mismo que aún no conoces. Decide cambiar, o simplemente mejorar, pero progresa día a día para encontrar esa tecla mágica que te haga radiar; y si no te gusta lo que ves en ese espejo, te digo "HOY ES EL PRIMER DÍA DEL RESTO DE TU VIDA." Reinicia, y a seguir mejorando, cambiando y encontrarte a ti mismo. Si te planteas de esta forma las preguntas de las que te he hablado, estoy seguro de que te irá tan bien como me está yendo a mi.



Te diré una última cosa. Esta vida es seria, golpea muy fuerte y no es como un Mario Bross con flores y vidas-bonus; pero no te la tomes como algo personal y sonríele cada vez que te empuja, porqué sabes que en nada te vas a levantar para seguir subido en ella. Disfrútala.



Muchas gracias por haberme leído y dado la oportunidad y responsabilidad de expresarme. Más adelante contaré mis aventuras por ese amado instituto, agradeciendo a todo aquel que merece más que palabras, e intentando ayudarte o prevenirte a tiempo.



Un gran abrazo amigo mío

3 comentaris:

  1. M'alegre de llegir-te, Pablo. I també del teu to positiu i optimista davant el repte del futur . Deixes palesa la necessitat d' anar fent-te dia a dia, amb les experiències, bones o dolentes, però sempre mirant endavant.
    Tens l'esperit de superació, que implica valentia, creativitat i curiositat. Sé, perquè hem parlat, com t'està anant per la universitat, i em fa molt de goig llegir el teu escrit. Espere que continues en el blog, explicant més aspectes de la teua experiència.

    ResponElimina
  2. Hola Pablo. En primer lloc desitjar-te sort en els teus estudis. La teua primera entrada, que és molt bona, em deixa en ganes de més. Ja dius moltes coses, però apunta a que el millor està per vindre. Així que ja espere la teua segona entrada.

    ResponElimina
  3. Neil Strauss. Realmente te da qué pensar, muestras la parte más madura de ti mismo, cosa que desconocía que tenías x). Un placer haber leído la entrada.

    ResponElimina